بررسی عوامل محدود کننده و تقویت کننده انجام پژوهش توسط اعضای هیئت علمی دانشگاه

چکیده مقدمه: علوم پزشکی در کشور ما همگام با سایر علوم، نیازمند انجام پژوهش به منظور حفظ و تداوم سلامت آحاد جامعه است که تحقق این امر توسط محققان و دانشگاهیان کشور امکان ‌پذیر است. هدف از انجام این پژوهش، تعیین نقش عوامل درون سازمانی دانشگاه علوم پزشکی تبریز در انجام پژوهش به منظور پیشبرد پروژه های تحقیقاتی بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی-مقطعی است که جامعه آماری آن را کلیه اعضای هیات علمی و کارشناسان ارشد همتراز هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تبریز تشکیل می دادند که از میان آن ها 121 نفر با توجه به فرمول نمونه گیری کوکران و به طور تصادفی انتخاب شدند. گرد آوری داده ها به وسیله پرسش نامه انجام گرفت. برای سنجش سازه ها از طیف لیکرت استفاده شد و نگرش نسبت به فرایند تصویب طرح ها، میزان آگاهی از تسهیلات پژوهش، وضعیت همکاری‌ های گروهی در انجام پژوهش ‌ها و توانمندی پژوهشگران در انجام پژوهش ارزیابی و مقایسه شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS صورت گرفت و از تحلیل ممیزی برای تبیین دو گروه از اعضاء هیئت علمی درگیر در پژوهش های کاربردی و بنیادی استفاده گردید. یافته‌های پژوهش : عمده ترین مشکل در راستای انجام پژوهش نداشتن وقت کافی بود از نظر دسترسی به امکانات و انجام پژوهش P=0.01 و ارزیابی فایده از انجام پژوهش P=0.02 و سطح آگاهی پژوهشی P=0.04 بیانگر تمایز بین اعضاء هیئت علمی بود ولی توان انگیزشی P=0.8، انسجام گروهی P=0.12، رضایت شغلی P=0.09 و انتظار فایده از پژوهش P=0.19 در بین دو گروه از اعضاء هیئت علمی فعال و غیرفعال در امور پژوهشی یکسان ارزیابی گردید. بحث و نتیجه گیری: از این ‌رو بر اساس آن چه ذکر شد مشخص گردید که مشکلات اعضای هیات علمی در انجام طرح‌ های پژوهشی از نظر آن ها بیانگر نقش کمتر عوامل درون سازمانی نسبت به عوامل فردی است؛ یعنی عمده ‌ترین مشکلات عدم انجام طرح ‌های پژوهشی، کمبود وقت کافی، نداشتن مهارت لازم در روش تحقیق، و مساله یابی می ‌باشد و عوامل سازمانی از قبیل طولانی بودن زمان تصویب طرح ‌ها و عدم آگاهی از اولویت ‌های پژوهشی در رده ‌های بعدی هستند؛ از طرفی، میزان دسترسی به امکانات، سطح آگاهی پژوهشی و میزان ارزیابی فایده پژوهشگران در گروه دارای پژوهش نیز بیشتر می باشد.